| BANÓWKA – ROHACZE (Słowacja) trasa bardzo trudna, wspinaczka, łańcuchy, kominki, ekspozycja |
| (12 godzin 20 minut + odpoczynki) |
| Zverovka – (czerwony/żółty) (przez Spaloną Dolinę) Przełęcz Banikowska 245 minut Przełęcz Banikowska – (czerwony) Banówka 30 minut Banówka – (czerwony) (przez Hrubą Kopę i Trzy Kopy Rohackie) Smutna Przełęcz 120 minut Smutna Przełęcz – (czerwony) Rohacz Płaczliwy 45 minut Rohacz Płaczliwy – (czerwony) Rohacz Ostry 60 minut Rohacz Ostry – (czerwony) Wołowiec 60 minut Wołowiec – (niebieski) Rakoń 30 minut Rakoń – (żółty) Zabratowa Przełęcz 30 minut Zabratowa Przełęcz – (zielony) Tatliakowa Chata 30 minut Tatliakowa Chata – (czerwony) Zverovka 90 minut |
| SPRAWOZDANIE I FOTKI Z WYCIECZKI |
| NIESKOŃCZENIE UMIŁOWANE I UWIELBIONE, NA WIEKI… |
| Drżący szmer ciszy… głęboki oddech mroku… noc. Najdłuższa wieś w Polsce pogrążona w sierpniowym śnie. Nieśmiało zaglądał przez okno wachlując go co jakiś czas swą wątłą strużką światła… księżyc, pląsający wzdłuż Mlecznej Ścieżki w akompaniamencie gwiezdnych nut. – Wstawaj! Chyba już czas! – szeptał mu pod powieką… – Daj spokój – mamrotał w myślach – dopiero co usnąłem… Nie zdążył skleić porządnie oczu, gdy obrzydliwy huk przedarł się przez jego trzewia wbijając gwoździe w bębenki… – Gdzie ja jestem? Co się dzieje? – Po omacku błądził w czarnej przestrzeni, potykając się o coś, co okazało się później nocną szafką. Stał na niej… morderca snu! Prawie go ubił… za karę. – Pomylił się, czy co? – Jedna tyczka na dwunastce, druga przecinała trójkę. Zasnął przed północą, czyli kwadrans się tłukł z boku na bok? Posiedział chwilę na brzegu łoża, zamyślił się, powieki zaczęły opadać… morderca zgubił wskazówkę, jedna była cały czas na trójce… tylko jedna. Nagle z prędkością gromu pofałdowany mądrala pod jego czupryną ustawił całą maszynownię na pełne obroty – PIĘTNAŚCIE PO TRZECIEJ! POBUDKA! Kto wymyślił tak okaleczoną porę na rozpoczęcie popapranki? No kto?? |
 |
Wyrastali, jak grzyby po deszczu, Ostry z Płaczliwym… nie chcieli znowu porażki, rzucili klątwę, żeby osłabić mocarzy i pogrążyć Drużynę… ale czy zdołali odmienić ich serca? Waleczni tracili siły, nie wszyscy jednak… podzieliła się popaprana formacja… |
| Naśmiewało się Wołowe Brzuszysko, złośliwe i niepokorne – Nie dane wam będzie dzisiaj podeptać mój majestat! Bali się gór potęgi, z wielkim respektem wbijali włócznie w piargową suknię Doliny Spalonej uparcie podążając naprzód… do góry. |
 |
 |
Czas pokłonić się nastał Banikovskiemu Księciu. Stanął murem na skraju doliny pilnie strzegąc wrót do Żarskiej Krainy i Parzychwoskiego Grodu. Powitał ich ciepło, zachęcił do odwiedzin… zasadzkę na deser ostawił… |
| Na ramieniu Hrabiny Spalonej tchu nieco złapali, pożerając wzrokiem ciężkie kamienne przęsła dźwigające dostojnych władców, rzucających mrok u swych podnóży. |  |
 |
Zasiedli wreszcie na Tronie Banówkowym, co wytchnienia im przyniósł… złudnego. Wściekły rozjuszony wicher dąć zaczął z Jałowieckiego Kraju zniechęcając dzielnych i walecznych. |
| Hen w oddali rozpościerał się wolności pejzaż. Chmury gładziły horyzont, wielka równina oblepiała zewsząd tatrzańskie wyniosłości. Książę oczekiwał, nie wypadało odmawiać… ruszyli. |
 |
 |
Ugościł sowicie u schyłku nieba, jadła dla oczu nie sposób zliczyć im było! Dech zapierało, gardła ze zdumienia kurczyć się poczęły! Jakimi słowy opisać owe dary?? Czy nieskończona moc ludzkiej wyobraźni była w stanie objąć zjawisko, jakiego doznali? |
| Rozmowa z Księciem Banikovskim nie trwała długo. Rozkazał opuścić jego progi, lecz ścieżkę ciemną i niebezpieczną wyznaczył. Pocieszeni krótką gościną poczęli drogę krzyżową ku Hrubej Księżnej. |
 |
 |
Przegnani boleśnie stoczyli się przez ostre zębiska potwora zionącego lodowym oddechem. Poskromili owo bydlę za łeb chwytając i dusząc w uścisku. |
| Po grzbiecie smoka niezauważenie przemknęli zraszając krwią niepokonanych i potem niestrudzonych ziemię, po której stąpał. |  |
 |
Opuszczali się po stalowych linach ostrożnie w czeluście Spalonej Krainy, by po chwili wdrapywać się nazad po ostrych jak brzytwa metamorficznych kłach. |
| Monstrum uniosło znowu swe cielsko ku przestworzom, wyginało się na cztery świata strony, ziemia kręciła im się przed oczami jak igła w busoli… Przespacerowali się po nim, jak po parkowym deptaku od czasu do czasu asekurując się jego srebrzystym włosiem… |  |
 |
Trzeba im było czym prędzej do Łagodnej Pani, gdzie podobno odprężenie w nagrodę każdy włóczęga dostawał. Wyczerpani walką z mutantami musieli jeszcze przetrawersować dwa potężne pionowe zbocza opadające w otchłanie piekieł… |
| Jeden mały błąd mógł kosztować życie tych dzielnych ludzi, jakże odważnych i prawych. Ci jednak ze sprawnością pająka pokonywali każdą stromiznę, jakby nie zważając na przepaście i niebezpieczeństwa. Mieli mimo to baczenie i paskudnego stracha, jakkolwiek nie okazywali tego po sobie. |  |
 |
Dotarli do Cieśniny między Zawratami. Był to kraj niezwykły i malowniczy. Dookoła rozpościerał się miękki zgniłozielony kobierzec, na którym zasiedli jak na puszystej kołderce skierowawszy spojrzenia ku monarchom skalistym, wypatrując ptactwa w niebiesiech. |
| Klątwa rohackich wojowników zdawała się wypełniać… część załogi poważnie siły traciła, czarna magia wpłynęła najbardziej na orlich zdobywców, co miało szczególnie osłabić morale zespołu… Hruba Pani zapraszała ich w swe skromne progi, niegrzecznie byłoby się spóźnić, rychło więc zmierzali ku Jaśnie Kopie. |
 |
 |
Wszak i ona wypełniona była dostojeństwem, a nie skąpiła świetności. Z dumą spoglądali na Złego Księcia, którego czarnych strażników zgromili, nim słońce zdążyło ubarwić lazurowo drugą część horyzontu. Z bojaźnią zerkali na dwóch surowych rycerzy, zwyciężonych przed trzydziestoma trzema wschodami księżyca. Na chwilę zatrzymali się wspomnieniami na łagodnych z tej odległości zarysach Orlej, kojąc zmęczenie i troski. |
| Opuścili żwawo Hrubą Damę, by dostać się do kraju braci Ostrego i Płaczliwego, ale po drodze czekało ich starcie z Trzema Rohackimi Zbójami. Groźni to byli osobnicy, a niepozornie wyglądający z oddali. Wąskim, pokaleczonym erozją korytem, wdrapali się na czuprynę pierwszego z bandytów, a skopawszy mu liter cztery, nie przystanęli nawet na ptasi świergot. Wyruszyli w poszukiwaniu reszty pobratymców. |
 |
 |
Przeprawa niemal pionową, wygładzoną jak lustro, ścianą okazała się igraszką, dostarczywszy im jednakowoż satysfakcji ze wspinaczki, którą tak bardzo sobie umiłowali. Niestety już trzej dzielni rycerze opadali z sił… |
| Pokonanie drugiego Rohackiego Rozbójnika okazało się trudniejszym wyzwaniem – to był prawdziwy majstersztyk taternictwa! Amatorzy, skała bez podpórek i łańcuszek made in Slovakia 🙂 |  |
 |
Najmłodszy i jeden z najznamienitszych witezi prowadził Drużynę ku zwycięstwu nie czując lęku i bólu, często z nonszalancją druzgocąc przeciwnika niezależnie od jego potęgi… |
| Banda Zbójców Rohackich została rozbita na miazgę pod przerażającym naporem Popapranych Paladynów, lecz ekipa została zdziesiątkowana 🙁 Od Smutnej Bramy tylko sześcioro z nich wymaszerowało, by rozprawić się z Wojownikami. Smutek i rozżalenie zalegały na ich licach, a serca kruszyły się z goryczy i frustracji. Najmroczniejsze uczucie nienawiści i żądza zemsty owładnęły ich duszami! |
 |
 |
W mgnieniu oka znaleźli się u stóp Płaczliwego i nie zechcieli szczędzić mu męki. Ich złowieszczy wyraz twarzy wystraszył do tego stopnia Ostrego Bliźniaka, że w popłochu schował się za wyższego Brata. |
| Popaprana zawziętość w pokonywaniu niebezpiecznie wyeksponowanych pochyłości była tak duża, że zbroja Rohacza zaczęła się kruszyć w drobny pył. |  |
 |
Jeden za drugim wbijali się w jego barki zadając mu bolesne rany, nie zaznał litości tego dnia… cierpiał stokroć bardziej, niźli w poprzedniej potyczce… |
| Szala wiktorii nad pierwszym wojownikiem została już dawno przechylona na stronę Popaprańców, ostateczny pogrom był tylko kwestią czasu. Tymczasem młodzi rycerze w chwilach relaksu pozwalali sobie na nastrojową kontemplację nad dostojnymi krajobrazami… |
 |
 |
Monstrualni dominatorzy Rohackiego Królestwa, wyściełane trawiasto kamiennym suknem, głęboko wcięte, ponure doliny u ich stóp, owalne kopuły Zachodniego Księstwa, wbijające się w firmament iglice Monarchii Wysokiej… – to wszystko składało się na majestatyczny obraz niewyobrażalnie doskonałego świata – Raju! |
| Przemierzali cząstką tego Raju, mierzyli się z najgroźniejszymi przeciwnikami, toczyli boje z własnymi słabościami… ale zawsze zwyciężali, czynili to bowiem z wielką pasją, miłością i przyjaźnią! |  |
 |
Rohacz Płaczliwy pokonany w pół godziny. Nawet nie zdążył stawić oporu, nie zorientował się co więcej, kto wbił mu gwóźdź do trumny. Poległ w milczeniu… |
| Wyłoniła się imponująca postać Ostrego Rohacza, który zapałał do nich nieopisaną wrogością, zapragnął wendety za porażkę Brata. Tuż za nim zatrwożony Wołowiec począł skrywać się co rusz w cieniu rzucanym przez chmury. Wiedział, że zostanie ukarany za wzgardliwe słowa, którymi witał ich u granic Spalonej Doliny. |
 |
 |
Nie zważając na groźne miny i pokrzykiwanie Ostrego Rycerza przebiegli szaleńczym pędem przez rohackie siodło rozpoczynając podchodzenie na kolejną piramidę. Spocząwszy na skale obmyślali strategię walki z o wiele niebezpieczniejszym przeciwnikiem, którego nie chcieli lekceważyć, pomimo jednego już zwycięstwa. |
| Ciasną rynną przemieszczali się pojedynczo na pierwszą głowę Wojownika. Bramy skalne po obu stronach zakleszczały się za każdym razem, gdy ktoś z nich je pokonywał, usiłując zgnieść śmiałka i strącić go w przepaść. |  |
 |
Nie straszna im była jednak owa batalia, umykali zwinnie spod szczęk kamiennego imadła unosząc się w górę z lekkością motyla. |
| Kolejna zmarszczka na facjacie Ostrego stała się prawie zjeżdżalnią na placu zabaw, w której wesolutko spędzili czas popaprani wędrowcy 🙂 Nie wytrzymał Rohacz takiego poniżenia, przygotował więc najcięższą oręż, jaką dysponował… |
 |
 |
… zapomniał jednak nieszczęśnik, że Popaprane Ludki oprócz gór kochają również wszystkie stworzenia tego świata 😛 Rohacki Koń Ostry wybiegł im naprzeciw i miast stratować wroga i zrzucić w przestworza, dał się dosiąść i pogłaskać 🙂 |
| Zaprzyjaźnili się ze zwierzęciem podczas lipcowego pojedynku i tak zatęsknili za sobą, że uściskom i radości nie było końca! Załamał się Rohacz Ostry, pogrążył w rozpaczy i oddał pokłon Drużynie. |
 |
 |
Konik pogalopował z nimi na skraj Rohackiego państwa i tam pożegnali się ze łzami i obietnicą ponownego spotkania na łonie tatrzańskiej natury 🙂 Pozostało tylko zejście z końskiego grzbietu, co sprawiło nieco kłopotu, gdyż pokaźnych rozmiarów był to zwierz 🙂 |
| Zasiedli godnie pod ostatnią rohacką twierdzą przyglądając się w ciszy Jakubinie i jej Jarząbczemu sąsiadowi. Z nostalgią wypatrywali Królowej Orlej, która pogrążona w depresji z braku Popaprańców, utraciła radość życia. Zauważywszy swoich przyjaciół daleko na zachodzie trysnęła euforią, choć i zazdrości jej serce nie poskąpiło… |  |
 |
Podziwiali mięsisty garb zamarłego z przerażenia Wołowca, który wręcz raził zielonością. Nabrawszy ponownie sił zebrali się do drogi, dzień bowiem zbliżał się ku końcowi. |
| Opuścili królestwo machając Konikowi i czując satysfakcję z pomszczenia swych przyjaciół, którzy w tym czasie wypatrywali ich ze Smutnej Krainy. Jeszcze jednemu wojakowi należało się dzisiaj porządne lanie… |
 |
 |
Ten, który szydził z nich najbardziej, który już dwukrotnie przepędzał ich ze swojego terytorium, ponownie uznał wyższość i udobruchał pięknym słońcem i bezwietrzną nań sielanką. |
| Zwycięzcy pamiętali o swoich przyjaciołach, to dla nich dotarli aż tutaj powaliwszy po drodze nieprzyjaciela i przełamawszy wszelkie bariery. |  |
 |
Prześwietnie prezentowało się Rohackie Pasmo z wołowego grzbietu. Można było zarysować palcem całą wręcz trasę i z niedowierzaniem podziwiać pokonane, schylone w pokorze strzeliste szczyty, które posmutniały cieniem. |
| Z prędkością wiatru znaleźli się na Rakoniu, skąd mieli jeszcze lepszą perspektywę na doniosłość i potęgę dzisiejszej marszruty. Z bólem trzeba im było pożegnać tą magiczną krainę i udać się do Zabratowej Przełęczy, skąd najbliższa droga do domu… |
 |
 |
Ponownie pląsali w gąszczu traw i kosówki szybko obniżając się względem rohackiej korony. Serca im płakały… z żałości. Ukochali bowiem ten świat, surowy i tajemniczy, niebezpieczny i śmiercionośny… ale im najdroższy. |
| Rohaccy Wojownicy rozpromienieli na chwilę i mimo porażki rzucili ciepłym pożegnaniem. Popaprana Formacja ruszyła bystro w kierunku chaty tatliakowej, przy której odprężyli się wszyscy po całodziennym morderczym wysiłku. |
 |
| Jeszcze jedna wyprawa w Państwie Rohackim czeka ich za dni kilka, równie trudna i karkołomna – maraton od Przełęczy Smutnej do Brestovej… i wówczas Pasmo Rohackie będzie należało do nich 😀 |
| Rok temu marzyliśmy o pokonaniu “Rohaczańskich” Wojowników – odnieśliśmy nad nimi tryumf dwukrotnie… śniliśmy o locie nad Rysami i Przełęczą Mięguszowiecką – wzlecieliśmy… pragnęliśmy zasiąść na tronach Czerwonej i Bystrej Ławki – spoczęliśmy… chcieliśmy za wszelką cenę poskromić Hrabiego Kościelca – pokonaliśmy, choć ze strachem i trudem… założyliśmy sobie Orlą wraz z Kasprowym – zrobiliśmy tylko ze Świnką, w ogromnym znoju… Czy znużyły nas już Tatry? Czy są dla nas wciąż magiczne i czarujące? Niech każdy sam odpowie sobie na te pytania, niech zajrzy do wnętrza swego serca, które wie najlepiej. Ja powiem za siebie – Tatry są dla mnie niepowtarzalnym pięknem i radością mojego życia! Są mi ukojeniem i lekiem, wodą mojej spragnionej duszy, moim żywiołem, moim światem! Choćbym po raz czterdziesty stąpał po graniach Orlej i ujeżdżał Ostrego Konia, będę je bezgranicznie wielbił tak samo… a nawet mocniej 🙂 |
| autor: Tatrzański Chochlik 😛 |
