| ŚNIEŻKA – PRZEŁĘCZ OKRAJ – SKALNY STÓŁ trasa trudna i długa, skałki, polany, las, dużo podejścia pod górę |
| (8 godzin 55 minut + odpoczynki) |
| Karpacz Dolny – (żółty) Strzecha Akademicka 120 minut Strzecha Akademicka – (żółty) Biały Jar 15 minut Biały Jar – (czarny) Śląski Dom 45 minut Śląski Dom – (niebieski/czerwony) (Drogą Jubileuszową) Śnieżka 45 minut Śnieżka – (czerwony) Średnia Kopa 70 minut Średnia Kopa – (żółty) Pomezni Boudy 45 minut Pomezni Boudy – (drogą) Przełęcz Okraj 15 minut Przełęcz Okraj – (niebieski) Skalny Stół 60 minut Skalny Stół – (niebieski) Sowia Przełęcz 20 minut Sowia Przełęcz – (czarny) Krucze Skały 75 minut Krucze Skały – (czarny) Karpacz Dolny 25 minut |
| SPRAWOZDANIE I FOTKI Z WYCIECZKI |
| PO NAJPYSZNIEJSZY SERNIK NA ŚWIECIE TYLKO DO STRZECHY! |
 |
Droga dawnym torem saneczkowym w kierunku Strzechy Akademickiej odbywała się w wyjątkowej atmosferze. Wokół nas mgły i chmury przepływały dynamicznie, niby splecione w jakimś mistycznym tańcu na karkonoskich zboczach. Poczułem się, jakbym przemierzał górski pejzaż autorstwa któregoś z romantycznych malarzy. |
| Przeskakując z kamyka na kamyk zbliżaliśmy się w stronę Małego Stawu. |  |
 |
W głowach wciąż mieliśmy jednak wspomnienie nieziemskiego smaku dopiero co skonsumowanych wypieków Strzechy Akademickiej. Turysto! Jeśli będąc w tym schronisku nie skosztujesz ich rewelacyjnego serniczka to popełnisz wielki błąd! Nie da się w pełni poznać Karkonoszy nie znając tego bajecznego smaku! |
| Jawnym przestępstwem byłoby, gdybyśmy nie spróbowali uchwycić choć namiastki uroku tego cudnego miejsca przy pomocy aparatu fotograficznego. |
 |
 |
Patrząc na strome ściany Kotła harmonijnie schodzące w stronę Małego Stawu, by w końcu łagodnie połączyć się z jego wodami, nie mogłem oprzeć się wrażeniu… |
| … że takie piękno nie może trwać dłużej niż kilka sekund, i że zaraz cały czar pryśnie. |
 |
 |
Pobyt nad Małym Stawem to czas na chwilę odpoczynku, ale i zadumy. Niewiele jest bowiem miejsc w Karkonoszach, które w równym stopniu sprzyjają kontemplacji. |
| Spędziliśmy tu wiele minut intensywnie rozmyślając i podziwiając oraz ciesząc się, że możemy tu razem być. |  |
 |
Odniosłem wrażenie, że tu, w górach, problemy zdają się mniej poważne a rozwiązania o wiele prostsze. |
| Po kilkunastu minutach dotarliśmy do Białego Jaru. Była to okazja, by spojrzeć w oczy prawdziwej, choć latem nieco ukrytej, grozie! To właśnie stąd, czterdzieści lat temu, zeszła potworna lawina pozbawiając życia dziewiętnaście osób. |
 |
 |
Maszerując dziarsko Śląską Drogą zbliżaliśmy się do górnej stacji wyciągu na Kopę. |
| Natknęliśmy się tu na ocierającego pot z czoła turystę – widać kilkunastominutowa podróż krzesełkiem zawieszonym na linie musiała być dla niego wybitnie wyczerpującym doświadczeniem. Dobrze, że nie zemdlał! |  |
 |
Z Przełęczy pod Śnieżką kopuła głównego karkonoskiego szczytu prezentowała się już bardzo okazale. |
| Niestety równie okazale prezentowały się oblegające ją tłumy, do których mieliśmy zaraz dołączyć. |  |
 |
Wcześniej jednak zatrzymaliśmy się w Śląskim Domu, który przed dziewięcioma dniami tak miło ugościł nas wieczorową porą. Tym razem, w środku dnia, przepełnione ludźmi schronisko nie miało już takiego uroku. |
| Postanowiliśmy, że tym razem wejdziemy na Śnieżkę niebieskim szlakiem prowadzącym Drogą Jubileuszową. Jest to szlak łatwy a jednocześnie niezwykle urokliwy. Za nami odsłaniała się w całej okazałości Równia pod Śnieżką, spoglądając zaś w bok mogliśmy zajrzeć w czeluście Kotła Łomniczki. |  |
 |
Była to nasza trzecia wizyta na Śnieżce w tym roku, więc nie zabawiliśmy tu długo. Rzuciliśmy okiem na charakterystyczne punkty, jak kaplica św. Wawrzyńca… |
| …oraz Obserwatorium Meteorologiczne, prezent dla Polski od pozaziemskiej cywilizacji. |
 |
 |
Jeszcze rzut oka na czeska stronę… |
| …i już gotowi do wymarszu w kierunku Przełęczy. |  |
 |
Ruszyliśmy w dalszą drogę Czarnym Grzbietem. |
| Gdy zbliżaliśmy się na Czarną Kopę przypomniały nam o sobie chmurki, które zwinnie prześlizgiwały się po Czarnym Grzbiecie, jakby chciały wypolerować kamienie wraz z gałązkami kosodrzewiny. UFO na Śnieżce co chwilę znikało nam z oczu, by po chwili znowu wyłonić się zza obłoków. Na szlaku z powrotem zrobiło się luźniej, powróciła “romantyczna” atmosfera. |  |
 |
Ze Średniej Kopy udaliśmy się żółtym szlakiem na czeską stronę grzbietu. Kierowaliśmy się w stronę “kolorowych chatek” w miejscowości Mala Upa. Chatki faktycznie okazały się całkiem kolorowe jednak sama miejscowość wywarła na mnie wrażenie nieco wymarłego miasteczka. |
| Nie przejmowaliśmy się tym jednak za bardzo i mijając opuszczone już przez celników zabudowania znaleźliśmy się ponownie po polskiej stronie… |  |
 |
…żegnając się z terytorium naszych południowych sąsiadów taką oto fotką. |
| Znaleźliśmy się zatem na wschodnim krańcu Karkonoszy – na Przełęczy Okraj. Nagle okazało się, że to miejsce jest także potężnym węzłem szlaków turystycznych, które rozchodzą się stąd w niemal każdym, możliwym kierunku. |
|
 |
Na Okraju przyszedł czas na odpoczynek połączony z jedzeniem. Jakże inaczej smakuje zwykły Snickers konsumowany w pięknym, górskim otoczeniu w towarzystwie wspaniałych ludzi! |
| Do Karpacza postanowiliśmy wrócić Kowarskim Grzbietem, którego w całości jeszcze nie poznaliśmy. Jednocześnie chmurki zaczęły gęstnieć i opuszczać się coraz niżej wprowadzając nas w niezbadany dotąd świat Mlecznej Krainy. Postanowiliśmy uwiecznić tę Krainę na Skalnym Stole – musicie uwierzyć nam na słowo, że gdzieś za naszymi plecami znajduje się Śnieżka. |  |
 |
Wkrótce stanęliśmy na Sowiej Przełęczy. Chmury nieco nam odpuściły, zaczęło się za to robić strasznie zimno. Mimo to urządziliśmy sobie długi postój w pobliskiej wiacie – wiedzieliśmy, że to nasze ostatnie chwile w Karkonoszach na tym turnusie. Z tą świadomością trudno było nam zebrać się do drogi w dół, ale w końcu nie było innego wyjścia. |
| Schodziliśmy w stronę Karpacza pięknym, nieco dzikim i opustoszałym już o tej porze szlakiem. Upajaliśmy się urokiem nieregularnie porośniętych, karkonoskich zboczy. W ten oto wdzięczny sposób żegnała nas Sowia Dolina. Żegnała, ale jakby jednocześnie zapraszając do powrotu w te magiczne góry kiedy tylko nadarzy się okazja. Nie martwcie się Karkonosze, na pewno jeszcze wrócimy! |  |
| autor: Maciek vel Grabarzek |
