| HALA IZERSKA – ŚNIEŻNE KOTŁY trasa trudna i bardzo długa, ślisko, mnóstwo podejścia pod górę, sporo odcinków asfaltem |
| (13 godzin + odpoczynki) |
| Świeradów Zdrój – (niebieski) Hala Izerska 95 minut Hala Izerska – (czerwony) Rozdroże pod Kopą 60 minut Rozdroże pod Kopą – (czerwony) Rozdroże pod Zwaliskiem 90 minut Rozdroże pod Zwaliskiem – (niebieski) Szklarska Poręba Górna 80 minut Szklarska Poręba Górna – (żółty) schronisko pod Łabskim Szczytem 120 minut schronisko pod Łabskim Szczytem – (żółty) Śnieżne Kotły 55 minut Śnieżne Kotły – (czerwony) Słonecznik 180 minut Słonecznik – (zielony) Karpacz 100 minut |
| SPRAWOZDANIE I FOTKI Z WYCIECZKI |
| Od sielankowej krainy izerskiej do baśniowego świata mruczków 🙂 |
 |
 |
 |
 |
| Nasze poznawanie Gór Izerskich rozpoczęło się od zawarcia znajomości z przesympatyczną Chatą Górzystów na Hali Izerskiej. |
Sama Hala urzekła nas sielankowymi krajobrazami i wprowadziła w melancholijne nastroje. | To piękne miejsce jest również niezwykłe z klimatycznego punktu widzenia – 20 lipca 1996 r. temperatura spadła tu do pięciu stopni poniżej zera! |
Z Hali Izerskiej wdrapaliśmy się na główny grzbiet masywu. Początkowo maszerowaliśmy wśród wysokich świerków, widok odsłonił się jednak w okolicy Sinych Skałek. |
 |
 |
 |
 |
| To miejsce stanowi dobry przykład na to, jak niszczycielskie działanie kwaśnych deszczów może paradoksalnie urozmaicać krajobraz dodając mu walorów estetycznych. |
Kontynuując marsz Wysokim Grzbietem minęliśmy dawną kopalnię kwarcu i dotarliśmy do jakże typowej dla Sudetów formy krajobrazu – grupy skalnej imponujących rozmiarów. |
Czas nie pozwalał nam niestety na wspinaczkowe igraszki na Zwalisku, musieliśmy ruszać czym prędzej w stronę Szklarskiej Poręby. | Do miasta weszliśmy od strony Białej Doliny, skąd rozpościerał się przepiękny widok na całe Karkonosze z dużym naciskiem na Szrenicę i nasz kolejny cel – Śnieżne Kotły. |
 |
 |
 |
 |
| Ze Szklarskiej podchodziliśmy żółtym szlakiem do schroniska pod Łabskim Szczytem mijając po drodze kolejną monumentalną grupę kamieni – Kukułcze Skały. |
Pod schroniskiem odpoczęliśmy nieco dłużej. Mijało nas sporo turystów wymęczonych zejściem ze Szrenicy, na którą oczywiście wjechali wyciągiem… |
Zregenerowani ruszyliśmy pod górę w kierunku, jak powiedział klasyk (czyli Toudi), Śnieżnych Kotów… po czeskiej stronie kłębiły się nieprzyjemnie wyglądające chmury. | Wreszcie osiągnęliśmy grzbiet i wkrótce spoglądaliśmy w skalne czeluście Śnieżnych Kot(ł)ów. |
 |
 |
 |
 |
| Godzinami można by podziwiać te niemal pionowe urwiska przystrojone tysiącami oryginalnych, kamiennych rzeźb anonimowego artysty. |
Ruszyliśmy zatem północnym zboczem Wielkiego Szyszaka z żalem zostawiając za sobą Śnieżne Mruczusie… |
Zeszliśmy do Czarnej Przełęczy po czym musieliśmy wdrapać się odrobinkę na Czeskie Kamienie. |
Ta grupa skałek na pierwszy rzut oka stanowi raczej stosik porozrzucanych kamiennych klocków, których nie uprzątnęło niesforne dziecko-gigant. |
 |
 |
 |
 |
| Kolejne skały na szlaku, Śląskie Kamienie, wyglądały natomiast, przynajmniej w moich oczach, jak kupka poukładanych jeden na drugim placków ziemniaczanych… |
Droga ze Śląskich Kamieni na Przełęcz Karkonoską upłynęła nam w średnio intensywnym deszczu zacinającym od południa. |
Na szczęście chmury spłynęły wkrótce na Pogórze Karkonoskie, odsłaniając nam fantastyczny zachód słońca! |
W końcu dotarliśmy do Słonecznika, skąd pozostawało już tylko zejść najkrótszą drogą do Karpacza. |
| autor: Maciek vel Grabarzek |
